مبحث 20 – این روزها نوآوری در زنجیره ارزش بیمه (اینسورتک) در رأس دغدغه های بیمه گذاران قرار دارد. رشد کارکردی بیمه‌ها در زمینه جبران خسارت و حوادث تنها می‌تواند با معرفی نوآوری در زنجیره ارزش خود، تمامی تقاضاهای بازار را جذب کرده و خدمات مناسب و مقرون‌به‌صرفه‌ای را برای آن ایجاد کند.
ساختار سنتی اقتصاد بیمه را می توان از شکایات به جا مانده از گذشته فهمید. همچنین بیمه‌ها در پرداخت هزینه‌های درمان ضعیف عمل می‌کنند و از طرفی با سیستم ارزیابی خسارات اشخاص حقیقی و حقوقی همراه با روش‌های سنتی رضایت مشتری را دشوار می‌سازند. به این موارد باید سیستم قراردادهای سنتی (کاغذی) بین بیمه و مشتری، احراز هویت سنتی مشتری در حین فروش بیمه نامه، تثبیت موقعیت دلالان به جای راهکار جدید فروش را اضافه کرد. از بیمه نامه و اخاذی و سوء استفاده از داده های مشتری توسط هکرها. .
سال گذشته بود که خاندوزی وزیر اقتصاد و دارایی در پیام «روز بیمه»، لزوم «بیمه هوشمند» را از الزامات دولت از شرکت های بیمه اعلام کرد. اما صنعت بیمه همچنان قادر به به روز رسانی شاخص های زنجیره ارزش خود نیست. در این شرایط شرکت های بیمه ترجیح می دهند سهامداران خود را با سود بیشتر راضی کنند و در نتیجه مسیر زیان را متوقف کنند. همچنین شرکت های بیمه به جای هوشمندی سعی در بازنگری در سبد خدمات خود دارند. یعنی فروش بیمه نامه های پرخطر مانند بیمه مسئولیت، سازه های درمانی و عمرانی را کاهش دهند و پوشش بیمه بدنه و شخص ثالث را افزایش دهند. این در حالی است که قابلیت اطمینان (قدرت بازار) بیمه ها به جای ورود به بخش خاصی مانند بیمه خودرو به افزایش نفوذ آنها در کل اقتصاد و جامعه بستگی دارد.
تاخیر در معرفی بیمه در ایران ضریب نفوذ بیمه ایران (اسمی) در سال 1400 1.77 درصد گزارش شده است که در سال 1401 به 1.72 درصد رسیده است. اگرچه ضریب نفوذ واقعی بیمه در سال 1400 2.87 درصد بود، اما در سال گذشته به 3.04 درصد رسید. البته رقم اسمی را باید جدیتر از ضریب نفوذ واقعی در نظر گرفت. زیرا ضریب اسمی بر اساس قیمت های جاری محاسبه می شود اما نرخ واقعی بر اساس قیمت های ثابت سال 1394 در نظر گرفته می شود. در مقایسه با سطح پایین بیمه در ایران، تعادل به شدت به نفع شرکت های بین المللی است. سطح اسمی ضریب نفوذ بیمه در سال 2021 در سراسر جهان به 7 درصد خواهد رسید. به طور کلی، هر چه سطح رفاه جمعیت در یک منطقه جغرافیایی بالاتر باشد، پس از اجرای یک نوآوری در آن زنجیره ارزش، سطح پوشش بیمه ای نیز بالاتر خواهد بود. به عنوان مثال، در آمریکای شمالی، نرخ ثبت نام به 11.40 درصد رسید. این قدرت بازار بیمه در آمریکا توسط محصولات و خدمات تکنولوژیک ممکن شده است. شرکت های آمریکایی 38.4 درصد از بازار جهانی بیمه و 3.85 میلیارد دلار درآمد را به خود اختصاص داده اند.
مدیرانی که با نوآوری های بیمه آشنا نیستند دیر یا زود، شرکت‌های ایرانی باید تکامل محصولات خود را با نوآوری‌های جدید مانند هوشمندسازی و بلاک چین ادغام کنند، اما در این بین چند سوال وجود دارد: زیرساخت‌های اینسورتک در ایران چقدر توسعه یافته است؟ آیا بیمه های خصوصی با این تغییرات ریلی کنار می آیند؟ چگونه Insurtech می تواند تأثیر و خدماتی را مطابق با پتانسیل خود در ده ها منطقه درآمدی مختلف ارائه دهد؟ در پاسخ به سوال اول باید گفت که شرکت های ایرانی هنوز قدمی در این راستا برنداشته اند و محدودیت نوآوری آنها ایجاد خدمات آنلاین (پرداخت حق بیمه، درخواست بیمه نامه، درخواست خسارت، تمدید بیمه نامه است. ، و غیره.). . بیمه‌گران در ایران بیش از آنکه به ریسک‌های بیمه‌ای توجه کنند، نگاه سنتی به صنعت را دارند. به گفته غلامریزو سلیمانی، مدیر سابق بیمه مرکزی، مهمترین مانع توسعه نوآوری در زنجیره ارزش بیمه، «ناآشنایی» مدیران بیمه با «مفید بودن راهکارهای فناورانه و نوآورانه در کمک به صنعت بیمه است. ” .
7 زنجیره نوآورانه در زمینه بیمه البته مجموعه‌های نوآورانه‌ای در قالب مفهوم جدید «اکوسیستم‌های فرابیمه‌ای» از تلاش برای آشنایی بیمه‌گران با استارت‌آپ‌های بیمه در قالب ترسیم و تعریف نقشه زنجیره ارزش اکوسیستم فرابیمه‌ای پدید آمده‌اند.
در اینجا بیمه مازاد به معنای ایجاد مکانیزم بازار چند وجهی است. هر یک از این لایه ها با پیشبرد اهداف اقتصادی خود در بازار بیمه و سود بردن از آن، به طور غیرمستقیم منافع متقابل را فراهم می کنند.
صندوق های سرمایه گذاری خطرپذیر، سازمان های توانمندسازی، مراکز شتاب دهنده و نوآوری، اینسورتک های نوآوری محصول (طراحی محصول)، فروش آنلاین بیمه و پلت فرم های مقایسه قیمت، بیمه های فرآیند بیمه و رسانه های اجتماعی و اکوسیستم های فعال در صنعت بیمه، 7 لایه برای ایجاد نوآوری در صنعت بیمه وجود دارد. زنجیره ارزش بیمه از بالا به پایین
صندوق‌های خطرپذیر به‌عنوان لایه اول، ریسک‌های قرار دادن بیمه را تأمین مالی می‌کنند. همین صندوق ها می توانند از ایده هایی مانند تبدیل ذخایر شرکت های بیمه به توکن های بلاک چین قابل مبادله و مبادله (ارزهای دیجیتال) حمایت کنند تا بتوان ذخایر بیمه را مانند پول در بازار ارز دیجیتال قیمت گذاری کرد. در حال حاضر شرکت های بیمه ای در ایران وجود دارند که مایلند مشتریان ارزهای دیجیتال را بر اساس بیمه در برابر نوسانات بازار ارزهای دیجیتال بیمه کنند.
فناوری ها باید اجرا شوند ایجاد بسترهای ابری در بیمه برای ذخیره سازی و پردازش عمیق داده ها (داده کاوی) در فضای امن به جای ذخیره سازی روی سرورهای فیزیکی، ایجاد هوش مصنوعی برای ارزیابی خسارت به جای بازرسی حضوری توسط نمایندگان بیمه و استفاده از قراردادهای هوشمند برای تسویه فوری خسارات بیمه شده از ارز رمزنگاری شده خاص شرکت بیمه یا سایر ارزهای رمزنگاری شده رایج و استفاده از اینترنت اشیا برای تعیین نرخ حق بیمه بر اساس نرخ های متغیر (حق بیمه منصفانه) از جمله خدمات جدید مورد نیاز ما است. در ایران. به عنوان مثال، شرکت بیمه با نصب دستگاه های هوشمند مبتنی بر اینترنت اشیا در خودروهای مردم، می تواند رفتار راننده را زیر نظر بگیرد و در صورت خطرناک بودن راننده، حق بیمه بیشتری را مطالبه کند. به طور کلی، نظارت هوشمند خطر پوشش را کاهش می دهد و از کلاهبرداری و خسارات عمدی جلوگیری می کند و در نهایت منجر به افزایش پوشش بیمه ای غیراجباری در بین ده ها هزار نفر از افراد کم درآمد می شود.
علیرغم همه اینها، به دلایلی، اقتصاد بیمه با نوآوری فاصله زیادی دارد: زنجیره ارزش بیمه هنوز بر اساس لایه های فوق شکل نگرفته است و تعداد مراکز نوآوری که به مرکز بازار تبدیل خواهند شد. توسعه زنجیره محدود است. همچنین، اکثر شرکت های بیمه دارای سطح دارایی زیر “یک” هستند و نمی توانند ریسک بیمه نامه هایی را که می فروشند پوشش دهند. علاوه بر این، بیمه های غیراجباری مانند بیمه عمر، بیمه تکمیلی درمانی، آتش سوزی و سرقت در فرهنگ عمومی ایران «کالاهای لوکس» محسوب می شوند. اما در صورت گسترش حجم سرمایه گذاری صندوق های ریسک و استقرار مراکز نوآور بیشتر و پذیرش آنها از بیمه مرکزی، می توان به تدریج بیشتر این مشکلات را حل کرد و بازار بیمه را تعمیق بخشید.
